Η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΤΟΥ Φ. ΚΟΥΒΕΛΗ, Ο ΜΟΣΙΑΛΟΣ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ
Από Α.Ρ.Σ.Ι. 15-3-11
Σάββατο 12 – 3
Εκδήλωση των γιατρών της «Δημοκρατικής Αριστεράς» με κεντρικό ομιλητή τον … κ. Μόσιαλο (!!!), «αρχισοφό» της κυβέρνησης και της τρόϊκας, ο οποίος επιδόθηκε πάλι σε ακατάσχετο υβρεολόγιο ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα των νοσοκομειακών γιατρών γιατί δεν στηρίζει την … πολιτική Λοβέρδου.
Δευτέρα 14-3
Συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ. Ο εκπρόσωπος της Α.Ρ.Σ.Ι. στην τοποθέτησή του, καλώντας τους νοσοκομειακούς γιατρούς και όλον το λαό σε εξέγερση και μαζική ανυπακοή ενάντια στην αντιδραστική πολιτική κυβέρνησης – τρόϊκας, ανέφερε αποσπάσματα από πρόσφατο (εκπληκτικό) κείμενο της ανεξάρτητης βουλευτού Σοφίας Σακοράφα τα οποία κατέληγαν στο ερώτημα «τι θα ήταν η ανθρωπότητα, αν ήταν υπάκουη η Αντιγόνη».
Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο εκπρόσωπος της ΑΕΓ –προσφατα προσχωρήσας στην «Δημοκρατική Αριστερά»- ο οποίος ξεκίνησε με την εκπληκτική ρήση «ακόμα και η Αντιγόνη έκανε διάλογο» (!!!), για να υπερασπίσει την θέση του ότι η ΕΙΝΑΠ πρέπει να συμμετέχει στον διάλογο – παρωδία του κ. Λοβέρδου.
Η κρίση και ο ξεπεσμός της καθεστωτικής αριστεράς φαίνεται πολύ περισσότερο στα τεκταινόμενα του μαζικού κινήματος παρά στις διακηρύξεις. Για να δικαιολογηθεί η ανερυθρίαστη στάση στήριξης της πολιτικής χούντας κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, που στο συγκεκριμένο χώρο και στη συγκεκριμένη συγκυρία μεταφράζονται σε «πλάτη» στον Λοβέρδο, επιστρατεύονται επιχειρήματα που παρουσιάζουν την Αντιγόνη –αιώνιο πανανθρώπινο σύμβολο της μέχρις εσχάτων ανυπακοής σε άνομους νόμους, της υπέρτατης θυσίας- να επαιτεί … «διάλογο» με τον Κρέοντα, εξουσιαστή και δήμιο. Με την ίδια λογική η «Δημοκρατική Αριστερά» σε επόμενες εκδηλώσεις της πιθανότατα θα έχει επίτιμο προσκαλεσμένο ομιλητή τον ίδιο τον κ. Λοβέρδο, για να δείξει ότι η ίδια προωθεί τον «διάλογο» - παρωδία που αρνούνται η ΕΙΝΑΠ , η ΟΕΝΓΕ και οι Ιατρικοί Σύλλογοι.
Οι άλλες δύο συνιστώσες της κοινοβουλευτικής αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΝ, δεν είναι άμοιρες ευθυνών. Η δογματική στάση απομονωτισμού από το μαζικό κίνημα από την μία και οι ταλαντεύσεις – «ερωτοτροπίες» προς συντηρητικές θέσεις και στάσεις από την άλλη (οι οποίες εκπορεύονται από την αθεράπευτη ευρωλαγνεία του κόμματος του ΣΥΝ), υπονομεύουν την ανάπτυξη των από τα κάτω μαζικών αγώνων με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
Το πρόβλημα της ρεφορμιστικής αριστεράς είναι τόσο πολιτικό όσο και πολιτιστικό. Ο πολιτισμός του νέου, ρωμαλέου πανιατρικού και ευρύτερα του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος είναι πρώτα και κύρια πολιτισμός μαζικής ανυπακοής και εξέγερσης ενάντια στη χούντα κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, ανυπακοής και εξέγερσης που αποφασίζεται από τον ίδιο τον κόσμο, από τα κάτω, από γενικές συνελεύσεις. Ένας πολιτισμός που απεχθάνεται τα «ναι στην ανυπακοή, αρκεί να είναι οργανωμένη (!;)» και τις ακροβασίες συμβιβασμού με συντηρητικές και φιλοεοκικές θέσεις.
Η αριστερά που δεν θα καταλάβει το μήνυμα των καιρών θα βρεθεί πολύ γρήγορα στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας μαζί με τα λύματα του σημερινού αστικού πολιτικού συστήματος.
