ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ- ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΔΝΤ-ΕΕ- ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ
To shock είναι απερίγραπτο. Η ευδαιμονία των αγορών, το όραμα του αιώνιου καπιταλιστικού μονόδρομου, ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας σε μια Ευρώπη της ανάπτυξης και της δημοκρατίας καταρρέουν με ισχυρό πάταγο. Ο κόσμος των spreads, των swaps και της Goldman Sachs, ποδοπατά τα λαϊκά δικαιώματα και το αστικό μπλοκ εξουσίας ΔNT - EE – ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ-ΜΜΕ, καταλύει την ελευθερία του «έθνους των εργαζομένων». Στις παραδοσιακές δικτατορίες πρώτα ερχόντουσαν τα τανκς και μετά τα αντιλαϊκά μέτρα. Στους σύγχρονους κοινοβουλευτικούς ολοκληρωτισμούς πρώτα έρχονται τα μέτρα και μετά τα τανκς. Αν και οι ερπύστριες των ΜΜΕ που τσαλαπατούν και εκβιάζουν την ελεύθερη σκέψη, έχουν κάνει μάλλον άχρηστα τα τελευταία.
Πράγματι η αντιλαϊκή επίθεση είναι πρωτοφανής. Μέσα σε λίγους μήνες λεηλατούνται όσα κέρδισαν οι εργαζόμενοι εδώ και εκατό χρόνια (οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας κατοχυρώθηκαν στην Ελλάδα το 1920, ενώ το 8ωρο κατοχυρώθηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες από τα τέλη του 19ου αιώνα!). Εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες εργαζόμενοι οδηγούνται με βίαιο τρόπο στην απόλυτη εξαθλίωση και την ανεργία, σε μια χώρα πειραματόζωο («καναρίνι στο ανθρακωρυχείο») μπροστά στον 3ο παγκόσμιο κοινωνικό πόλεμο που θα σαρώσει σύντομα όλο τον «αναπτυγμένο» κόσμο.
Στην περίθαλψη η κατάσταση είναι παραπάνω από δραματική. Το ΕΣΥ οδηγείται στην πλήρη καταστροφή, αφού η τρόικα αποφάσισε άγρια περικοπή των ενισχύσεων από τον προϋπολογισμό (1,4 δις για φέτος) και έπεται συνέχεια. Οι απολύσεις των συμβασιούχων και των stage, το πάγωμα σχεδόν όλων των προσλήψεων, το κλείσιμο τμημάτων ή και ολόκληρων νοσοκομείων, οι καταργήσεις προνοιακών ιδρυμάτων θα δημιουργήσουν τεκτονικές δονήσεις σε όλο το σύστημα κοινωνικής περίθαλψης και συνοχής. Δεκάδες χιλιάδες φτωχών, ανέργων, απολυμένων, μεταναστών δεν θα βρίσκουν απλώς ράντζα αλλά κλειστές πόρτες στο ΕΣΥ. Το ασφαλιστικό έκτρωμα και η διάλυση των κλάδων υγείας των ταμείων θα δώσει τη χαριστική βολή. Θα επιβληθεί δραστικός περιορισμός φαρμάκων, εξετάσεων και επισκέψεων, με τελικά δραματική υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, και στροφή σε μια φθηνή, συμπτωματική και όχι αιτιολογική αντιμετώπιση, πολύ μακριά από την ξεχασμένη ήδη παρέμβαση στα νοσογόνα αίτια και τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνιστώσες της νοσηρότητας. Στις χώρες που αποδέχτηκαν τη «βοήθεια» του ΔΝΤ, το προσδόκιμο επιβίωσης μειώθηκε ακόμα και 10 χρόνια!
Από την άλλη μεριά στον ιδιωτικό τομέα τα κέρδη «αντέχουν» παρά την κρίση. Πρόσφατη μελέτη της Hellastat δείχνει ότι η ανοδική πορεία του κλάδου συνεχίστηκε και το 2009, αν και με τάση επιβράδυνσης. Κι αυτό γιατί ο «ανελαστικός» όπως λένε χαρακτήρας των δαπανών υγείας αποτέλεσε ασπίδα προστασίας απέναντι στην αρνητική οικονομική κατάσταση.
Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε σε τίποτα τους κρατικοδίαιτους εργοδότες των μεγάλων ιδιωτικών ομίλων να προχωρούν σε σωρεία απολύσεων, παραβιάσεων των συλλογικών συμβάσεων, περικοπές μισθών, εκβιασμούς και τρομοκρατία στο όνομα της δύσκολης συγκυρίας.
Μάλιστα στοχεύουν να επεκταθούν δυναμικά και σε άλλους χρυσοφόρους τομείς (μαιευτήρια, μονάδες ογκολογίας, κέντρα αποθεραπείας και αποκατάστασης, υπηρεσίες μιας ημέρας κλπ.). αξιοποιώντας τη διάλυση του ΕΣΥ, αλλά και τα επενδυτικά κίνητρα της κυβέρνησης δηλ. τις φοροαπαλλαγές, τις εισφοροαπαλλαγές, τα χαριστικά διατάγματα κλπ.
Σε ότι αφορά γιατρούς και νοσηλευτές τίποτα πλέον δεν θα είναι εγγυημένο και εξασφαλισμένο. Οι εφημερίες και οι υπερωρίες θα θεωρούνται εκ των προτέρων ελλειμματικές και θα περιορίζονται ή δεν θα πληρώνονται. Συμβάσεις θα καταργούνται ή θα μένουν άγραφα χαρτιά, μισθοί θα παγώνουν ή θα μειώνονται.
Τα ερωτήματα πληθαίνουν, η συζήτηση μέσα στους υγειονομικούς και ολόκληρη την κοινωνία φουντώνει.
Ερώτημα 1ο: Γιατί πάρθηκαν αυτά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα;
Για το χρέος και τα ελλείμματα, απαντούν ομόφωνα όλοι οι θύλακες της εξουσίας. Ουδέν μεγαλύτερο ψεύδος. Με τα μέτρα αυτά το χρέος θα μεγεθυνθεί στο 148% του ΑΕΠ (περίπου 420 δις ευρώ) από 115% του ΑΕΠ το 2009, προ μέτρων. Διότι τέτοιου μεγέθους τόκοι με αυτά τα ληστρικά επιτόκια δεν είναι δυνατόν να ξεπληρωθούν ποτέ. Αυτός εξάλλου είναι και ο στόχος τους. Ένας φαύλος κύκλος χρέους – ελλειμμάτων – δανεισμού – τόκων – λιτότητας για την αποπληρωμή τους, σε ένα διαρκές μαρτύριο του Σίσυφου για το εισόδημα του εργαζόμενου. Το χρέος αυτό είναι πρακτικά μη εξοφλήσιμο. Γιατί από το μηχανισμό του χρέους αποσπάται σήμερα ένα σημαντικό τμήμα της υπεραξίας των εργαζομένων και του πλούτου των χωρών σε όφελος του κεφαλαίου. Ας δούμε τι έλεγε ο Μαρξ γιο το συγκεκριμένο θέμα: «Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος. Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο».
Γιατί υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας και δανεισμού μας λένε επίσης. Άλλο τεράστιο ψέμα. Θέλουν να μας πείσουν ότι όλος αυτός ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο και η απίστευτη χλιδή των «κερδισμένων» ξαφνικά στέρεψε και τα λεφτά εξαφανίστηκαν. Στην πραγματικότητα δημιουργείται ένα τεχνητός και συμφωνημένος (σε γνώση του ελληνικού πολιτικού συστήματος) εκβιασμός από τις τράπεζες, τους οίκους αξιολόγησης και τις αγορές για να δώσουν ένα πιο «ακριβό» χρήμα, πληρωμένο δύο και τρείς φορές με το αίμα και τα δάκρυα του λαού. Ποτέ η τράπεζα δεν θέλει να ξεχρεώνεις, σε θέλει διαρκώς ελλειμματικό και δανεισμένο.
Για να μην πτωχεύσει η χώρα, συνεχίζουν το βρώμικο εκβιασμό τους. Πρόβλημα πτώχευσης πράγματι υπάρχει. Αλλά αφορά την κερδοφορία των επιχειρήσεων και των τραπεζών στις συνθήκες της κρίσης (όπως της Lehman Brothers), τα λιμνάζοντα κεφάλαια που μένουν αναξιοποίητα. Επιχειρούν να κάνουν το δικό τους πρόβλημα δικό μας, και μάλιστα πανεθνικό. Για να μην πτωχεύσουν αυτοί, να πτωχεύσει ο κόσμος.
Για να σταματήσει ο κρατισμός, ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας, η διαφθορά επιμένουν. Πόσα χρόνια έχουν λυσσάξει με το δημόσιο; Όλα θέλουν να τα κάνουν αγορά, ιδιωτική πρωτοβουλία, κέρδος αντί κοινωνική προσφορά. Δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Πουλάνε λιμάνια, αεροδρόμια, ΟΤΕ, υποδομές, τράπεζες, παιδεία, υγεία, αθλητισμό. Μόνο τα ΜΑΤ, τα υπουργεία και τη Βουλή θα κρατήσουν «δημόσια» για να διασπαθίζουν κι άλλο τους φόρους των εργαζομένων. Κι αν επιτέλους το πρόβλημα είναι το δημόσιο, προς τι η απελευθέρωση των απολύσεων, το έκτρωμα του ασφαλιστικού, η κατάργηση του κατώτερου μισθού στον ιδιωτικό τομέα; Η αλήθεια είναι ότι θέλουν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με όποιο κοινωνικό κράτος κατακτήθηκε μεταπολεμικά. Γι αυτό τα μέτρα αυτά θα είναι πανευρωπαϊκά (ήδη ξεκίνησαν σε Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία)!
Όλα αυτά γίνονται γιατί είναι σε πλήρη εξέλιξη η μεγαλύτερη ίσως δομική κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού. Το κεφάλαιο θέλει τον εργαζόμενο φτηνότερο (για να βγάζει υπεραξία – κέρδος) και ταυτόχρονα ικανό να καταναλώνει τα προϊόντα που παράγονται (αλλιώς δεν πραγματοποιείται το κέρδος). Αυτή η εγγενής αντίφαση, κατά καιρούς λυνόταν ως ένα βαθμό μέσα από την ανακάλυψη νέων αγορών, την τεχνική πρόοδο, τους πολέμους και, τις τελευταίες δεκαετίες, με τον λεγόμενο τραπεζικό κεϋνσιανισμό δηλ. τη μαζική χορήγηση δανείων. Μέχρι που έσκασε κι αυτή η φούσκα. Το σύστημα δεν έχει άλλο δρόμο ξεπεράσματος της κρίσης του από τη μαζική πτώχευση των εργαζομένων, τον κοινωνικό μεσαίωνα, τη βαρβαρότητα της υπερεκμετάλλευσης. ΑΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ!
Ερώτημα 2ο: Ποια μπορεί να είναι μια διέξοδος σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων;(1)
Τα παπαγαλάκια του συστήματος προσπαθούν επίμονα να διαμορφώσουν την εικόνα πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος πέρα από τον κοινωνικό οδοστρωτήρα του Προγράμματος Σύνθλιψης. «Οι εργαζόμενοι που αντιστέκονται δίνουν μάχες οπισθοφυλακών», λένε. Στην πραγματικότητα είναι το σύστημα που δίνει μάχη οπισθοφυλακής, απέναντι στις ανερχόμενες τάσεις ανατροπής του. Για πρώτη φορά τόσο καθαρά οι απαντήσεις στα επείγοντα, δραματικά ερωτήματα της καθημερινότητας των εργαζομένων δεν μπορεί παρά να έχουν αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Η ανάγκη επιβολής αντικαπιταλιστικών μέτρων ξεπηδά από την οξύτητα των κοινωνικών – πολιτικών προβλημάτων, από τη διαχείριση του χρέους μέχρι το δημοκρατικό πρόβλημα και το περιβαλλοντικό ολοκαύτωμα;
- Το πρώτο βήμα μιας διαφορετικής πολιτικής θα ήταν να ανατραπεί το καθεστώς κηδεμονίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, που έχει σαν βασικό στόχο τη διαιώνιση της υπερχρέωσης προς όφελος των διεθνών κερδοσκόπων και δανειστών. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα χώρας που να υποβλήθηκε σε καθεστώς κηδεμονίας για τα χρέη της και να βγήκε αλώβητη ή και ακέραια. Όπου επιβλήθηκε καθεστώς κηδεμονίας άφησε πίσω του ερείπια.
- Δεύτερο, η άμεση παύση πληρωμών, η διαγραφή του δημόσιου χρέους ώστε να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που σήμερα πηγαίνουν σε πληρωμές δανείων. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά υποχρέωση να αποπληρώσουν χρέη που αποτελούν προϊόντα τοκογλυφίας και τα οποία έχουν ήδη πληρώσει διπλά και τρίδιπλα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Μέσα στο 2010 το ελληνικό κράτος υποχρεούται να πληρώσει 13 δις ευρώ για τόκους (σχεδόν το 22,5% του συνόλου των εσόδων) και άλλα 19,5 δις θα «επιστραφούν» στους τραπεζίτες ως χρεολύσια. Την προηγούμενη δεκαετία (1999-2009) πληρώσαμε για τοκοχρεολύσια μέσω των προϋπολογισμών 110 δισεκατομμύρια ευρώ, όσο το μισό ελληνικό ΑΕΠ! Η παύση πληρωμών δεν ισοδυναμεί με κήρυξη πτώχευσης, όπως κηρύττει σκόπιμα η επίσημη προπαγάνδα. Η πτώχευση μπορεί να σημάνει μια προσωρινή στάση πληρωμών, αλλά θέτει τη χώρα και το λαό της στη διάθεση και στο έλεος των δανειστών της. Πτώχευση σημαίνει ότι μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της σε ρευστό και επιτρέπει να πληρωθούν σε είδος, κατάσχοντας και δημεύοντας τα περιουσιακά της στοιχεία. Αντίθετα, μια χώρα προχωρά σε μονομερή παύση πληρωμών ακριβώς επειδή δεν θέλει να της επιβληθεί ή να αναγκαστεί από την αγορά να κηρύξει πτώχευση. Στη διεθνή πρακτική έχουμε πολλές χώρες που κατά καιρούς αρνήθηκαν να πληρώσουν τους δανειστές τους, χωρίς να κηρύξουν πτώχευση. Μάλιστα στο διεθνές δίκαιο υπάρχει πρόβλεψη για την μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει τα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι: (α) Ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο. (β) Τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας. (γ) Οι δανειστές γνώριζαν πολύ καλά ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό. Στη βάση αυτής της ρήτρας του διεθνούς δικαίου, που αποκαλείται odious debt (απεχθές χρέος), αρνήθηκαν πολλές από τις νεοαπελευθερωμένες χώρες να πληρώσουν τα χρέη της αποικιοκρατίας, των δικτατορικών και βασιλικών καθεστώτων που ανατράπηκαν, αλλά και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων. Για να προχωρήσει μια χώρα σε μονομερή παύση πληρωμών απαιτείται πρώτα και κύρια πολιτική βούληση. Φανταστείτε μόνο μια κυβέρνηση που αντί να αναζητά την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας στις αγορές», βγαίνει και ζητά την συμπαράσταση, την μαχητική στήριξη του λαού για να προχωρήσει σε μονομερή παύση πληρωμών, ώστε να μην επιβάλει τα μέτρα λιτότητας και ασφυξίας που απαιτούν οι δανειστές και τα όργανά τους.
- Φυσικά η παύση πληρωμών είναι μόνο το πρώτο βήμα. Είναι ένα αμυντικό μέτρο για να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που πηγαίνουν στην αποπληρωμή των χρεών. Το πρόβλημα που προκύπτει αμέσως με την παύση πληρωμών είναι διπλό: Αφενός, τι πρέπει να γίνει για να θωρακιστεί η χώρα απέναντι στους νέους εκβιασμούς και τις πιέσεις των αγορών, που είναι φυσικό να ενταθούν με την απόφαση για παύση πληρωμών. Αφετέρου, πώς πρέπει να αξιοποιηθούν οι πόροι που διεσώθησαν, αλλά και οι πόροι που διαθέτει συνολικά η ελληνική οικονομία και κοινωνία, έτσι ώστε να ορθοποδήσει η χώρα και ο λαός της και να μπει σε μια νέα τροχιά ορθολογικής ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων και του τόπου. Τι θα γίνει λοιπόν αν αντιδρώντας στην παύση πληρωμών φύγουν όλα τα κεφάλαια; Τι θα γίνει αν οι τράπεζες αρχίζουν να εκβιάζουν; Τα ερωτήματα αυτά είναι απολύτως βάσιμα. Γι’ αυτό και η παύση πληρωμών δεν έχει ουσιαστικά κανένα πρακτικό νόημα, αν δεν συνοδευτεί με ένα πακέτο άμεσων μέτρων θωράκισης της οικονομίας και της χώρας από τυχόν εκβιασμούς και πιέσεις. Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι τα εξής:
-Δραστική ανακατανομή πλούτου στην Ελλάδα προς όφελος των εργαζομένων, να «βάλουν χέρι» οι εργαζόμενοι στον πλούτο που οι ίδιοι έχουν παράγει και τον έχουν κλέψει οι καπιταλιστές. Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ μεγεθύνθηκε 60% αλλά το μερίδιο των μισθών μειώθηκε πολύ σε σχέση με τα κέρδη που αυξήθηκαν. Οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη 11,8 δις ευρώ το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007. Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις ευρώ. Απαιτείται άμεσα φορολόγηση των επιχειρηματικών κερδών 45% - 50%, αντί για μείωση από 25% σε 20% που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ! Την τετραετία 2004 – 2008 από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25 % (που υλοποίησε η κυβέρνηση Καραμανλή), χαρίστηκαν στις μεγαλοεπιχειρήσεις πάνω από 5,1 δις. Επίσης, πρέπει να επιβληθεί δρακόντεια φορολογία στην κίνηση κεφαλαίων (10 δις. βγήκαν εκτός Ελλάδας από την «πατριωτική» ελληνική αστική τάξη τους τελευταίους μήνες, ενώ τα ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επωφεληθεί από το κοινό νόμισμα και την ελευθερία κίνησης και βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό ανέρχονταν στα τέλη του 2009 σε πάνω από 160 δις ευρώ), στο χρηματιστήριο, στη μεγάλη ακίνητη περιουσία κλπ. Να απαγορευθούν οι ληστρικές οφ-σορ εταιρείες. Υπολογίζεται ότι οι 10.000 υπεράκτιες εταιρείες ελληνικών συμφερόντων διακινούν γύρω στα 500 δις ευρώ και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις. Απαλλοτρίωση –χωρίς αποζημίωση- της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας. Κατάργηση των χαριστικών ρυθμίσεων στο ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο (20% του παγκόσμιου στόλου!)
-Να περάσουν όλες οι τράπεζες στο δημόσιο και να τεθούν στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, κάτω από εργατικό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση. Τις έχουμε πληρώσει επίσης διπλές και τριπλές. Μόνο με τα 28 δις που έθεσε στην υπηρεσία τους η κυβέρνηση μπορούσαν να μπουν υπό δημόσιο έλεγχο οι μεγαλύτερες από τις ελληνικές τράπεζες. Και με τα νέα μέτρα θα λάβουν βοήθεια άλλα 10 δις. Να παραγραφούν όλα τα στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας όλων των εργαζομένων και όλα τα χρέη από καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες των φτωχών.
-Έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΟΝΕ, συνολική αποδέσμευση από τα δεσμά της Ε.Ε. Κι αυτό γιατί το ευρώ είναι το μόνο αποτελεσματικό μέσο εκβιασμού και πίεσης της χώρας. Εκτός ευρώ όλες οι απειλές είναι μόνο λόγια. Κι όχι μόνο αυτό. Όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι εκτεθειμένη στις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης. Φυσικά, η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη σήμερα, θα πυροδοτήσει τέτοια κρίση στο ίδιο το ευρώ, θα πυροδοτήσει τέτοιες λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που είναι πολύ πιθανό να δούμε την έκλειψή του. Αυτό φοβούνται και τα διευθυντήρια της ευρωζώνης. Αποδείχθηκε ότι η ΕΕ, η ΟΝΕ και το ευρώ δεν είναι ένα ασφαλές λιμάνι ή έστω μια ασπίδα για την κρίση, αλλά αποτελεί παράγοντα όξυνσης και επιτελείο – όργανο επιβολής αιματηρών αντεργατικών μέτρων. Ο ζουρλομανδύας του Συμφώνου Σταθερότητας με τον κορσέ του 3%, η άρνηση των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών, του ιερατείου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των γκόλντεν μπόις των ευρωπαϊκών τραπεζο-πιστωτικών μονοπωλίων να τείνουν «χείρα βοηθείας» στην Ελλάδα (παρά τη λεηλασία της χώρας την τελευταία 30ετία με αντάλλαγμα μερικά ΚΠΣ για το κεφάλαιο) δεν είναι τυχαία.
-Αντί της τρομοκρατίας για μείωση του δημόσιου τομέα και του κράτους, ανάπτυξη του δημόσιου τομέα, έτσι ώστε να καλύψει πλήρως τις κοινωνικές ανάγκες για παιδεία, υγεία, ασφάλιση, βασικές υποδομές, πολιτισμό. Μέσω του εργατικού ελέγχου και του δεσπόζοντος ρόλου του κινήματος παντού, καταπολέμηση των παρασιτικών φαινομένων, ο δημόσιος τομέας να γίνει πραγματικά δημόσιος, στην υπηρεσία του λαού. Αύξηση των δημοσίων επενδύσεων με βάση αυτή την κατεύθυνση και μαζικές προσλήψεις για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών. Σταματούν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι ΣΔΙΤ, απαλλοτριώνονται χωρίς αποζημίωση των μετόχων όλες οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ενέργεια, Ολυμπιακή κλπ.), οι οποίες τίθενται κάτω από εργατικό έλεγχο, στα πλαίσια του πολιτικού αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, για τη συνολική κοινωνικοποίηση της παραγωγής. Φτηνά τιμολόγια και υπηρεσίες σε όλους τους εργαζόμενους. Δήμευση της περιουσίας των εργοδοτών και των μετόχων επιχειρήσεων, που κλείνουν αφήνοντας τους εργαζομένους στο δρόμο. Η παραγωγή τροφίμων μπαίνει σε διατίμηση και η βιομηχανία τροφίμων μαζί με τις φαρμακοβιομηχανίες και τον κλάδο της υγείας μπαίνει κάτω από εργατικό - κοινωνικό έλεγχο.
-Δραστικός περιορισμός των πολεμικών εξοπλιστικών δαπανών, που απομυζούν το δημόσιο πλούτο, προς όφελος του ΝΑΤΟ και των πολυεθνικών των όπλων. Μόνο η πρόσφατη αγορά των έξι τεράστιων γαλλικών φρεγατών (κατάλληλες για τη Σομαλία και όχι το Αιγαίο) κοστίζει 2,5 δις ευρώ, όσο περίπου τα έσοδα από την αύξηση του ΦΠΑ! Την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα είναι 4η στον κόσμο σε αγορά όπλων, πίσω από Κίνα, Ινδία και Νότια Κορέα! Άμεση έξοδος από ΝΑΤΟ – ευρωστρατό, κλείσιμο των βάσεων, επιστροφή των ελληνικών κατοχικών αποστολών σε ξένες χώρες.
-Ανθρώπινο ασφαλιστικό σύστημα, σύνταξη για όλους στα 58-55 και στα 30-25 χρόνια δουλειάς. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων (Σιούφα-Ρέππα-Πετραλιά- προτάσεις Λοβέρδου). Να επιστραφούν από το κράτος και τους τραπεζίτες όλα τα κλεμμένα από τα Ταμεία (65 δις. ευρώ), μαζί και αυτά που «χάθηκαν» στο χρηματιστηριακό τζόγο τα τελευταία δυο χρόνια (τουλάχιστον 5,5 δις).
-Νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων. Επίδομα ανεργίας, για όλο το διάστημα που βρίσκονται στην ανεργία, ίσο με τον τελευταίο μισθό. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας. Ίσα δικαιώματα σε όλους τους εργαζομένους (και τους μετανάστες) και απαλλοτρίωση των επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν μαύρη εργασία.
-Αφορολόγητο όλων των εργαζομένων μέχρι τις 40.000 ευρώ. Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και αύξηση του ΦΠΑ στο 38% στα είδη πολυτελείας.
-Δημοκρατία παντού και στους χώρους δουλειάς. Πλήρης και ελεύθερη συνδικαλιστική δράση των εργαζόμενων. Εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων και της εργατικής νομοθεσίας. Κατάργηση όλων των αντιδημοκρατικών - κατασταλτικών νόμων. Πάλη ενάντια στο νέο αστικό κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, στο κράτος big brother, στην αστυνομοκρατία, την τρομοκρατία της «αντιτρομοκρατίας». Σήμερα είναι φανερό ότι το πολιτικό σώμα που πρέπει να ασκεί την εξουσία πρέπει και μπορούν να είναι οι ίδιοι οι ελεύθεροι πολίτες μέσα από διαδικασίες βάσης, με αντιπροσώπευση από πληρεξούσιους ανακλητούς και με συγκεκριμένη εντολή και εξουσιοδότηση για συγκεκριμένο έργο σε ορισμένο χρόνο, και με απόδοση ευθύνης με την εκπλήρωση ή ανάκληση ή λήξη της εξουσιοδότησης. Εν όψει της κρίσης που έχει μετατρέψει τη χώρα ξανά σε προτεκτοράτο, η θεσμοθέτηση αυτού του πολιτικού σώματος επείγει. Χρειάζεται να πάρει ο λαός την μοίρα του στα χέρια του όπως ξέρει να κάνει σε κρίσιμες στιγμές.
Ερώτημα 3ο : Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά;
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική στιγμή είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός μαζικού πολιτικού ανατρεπτικού εργατικού κινήματος ικανού να αντισταθεί και να ανατρέψει τον εργατικό μεσαίωνα. Όρος για αυτό αποτελεί η οικοδόμηση ισχυρού ρεύματος αντικαπιταλιστικής αριστεράς με κοινή, ενωτική και ταξική δράση.
Η εμπειρία από τους μεγαλειώδεις αγώνες των νοσοκομειακών γιατρών τα τελευταία 3 χρόνια δείχνει το δρόμο της νίκης. Αποδεικνύει τον αναντικατάστατο ρόλο των διαδικασιών βάσης σε ρήξη με τον υποταγμένο και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό στην κατεύθυνση υπεράσπισης της καθολικά δημόσιας δωρεάν υγείας και των συμφερόντων των γιατρών που πλήττονται περισσότερο από την άγρια επίθεση του αστικού μπλοκ εξουσίας.
Το δρόμο δείχνει επίσης η μεγαλειώδης , πρωτοφανής πολιτική απεργία της 5/5 που ανατρέπει τα δεδομένα δημιουργεί μεγάλες ελπίδες για γενικότερες πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις στην εποχή της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης.
Ήρθε η ώρα για μια ριζική ανασυγκρότηση του ιατρικού κινήματος στο φως των σημαντικών εξελίξεων. Η γραφειοκρατική δομή του ΙΣΑ έχει προ πολλού ξεπερασθεί. Είναι μεγάλη ανάγκη να δώσουμε επιτέλους το λόγο στη βάση, στους νέους γιατρούς της ανεργίας , της υποαπαχόλησης και της εργασιακής περιπλάνησης με άλλους, σύγχρονους τρόπους πλατιάς εκπροσώπησης από τα κάτω με μοναδικό κριτήριο τις ανάγκες μας ενταγμένοι σε ένα άλλο σύστημα υγείας και κοινωνίας που θα απουσιάζει κάθε εμπορευματική δράση.
Οριοθετούμε τις δικές μας κόκκινες γραμμές:
Παλεύουμε μαζί με το λαό για ανασυγκρότηση του ΕΣΥ στην κατεύθυνση του ΕΜΕΙΣ με ενοποίηση όλων των δομών: Εθνικοποίηση αμέσως όλων των ιδιωτικών δομών περίθαλψης, δημόσια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ΕΟΦ και φάρμακο εκτός αγοράς, αύξηση χρηματοδότησης στο 10% του ΑΕΠ.
ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ.
ΚΑΜΙΑ ΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟΔΟΧΩΝ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ.
ΔΗΜΟΣΙΑ – ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΥΓΕΙΑ.
Συμπορευόμαστε με οδηγό των αγώνα των νοσοκομειακών γιατρών με το εργατικό λαϊκό κίνημα για την απόκρουση των μέτρων εργατικού μεσαίωνα , για την αντεπίθεση της εργαζόμενης πλειοψηφίας, για την οικοδόμηση ισχυρού αντικαπιταλιστικού ρεύματος στην υγεία και την κοινωνία!
Βιβλιογραφία
(1) Καζάκης Δημήτρης ΠΟΝΤΙΚΙ 29/3
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΙΑΤΡΩΝ
