Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που ταλανίζουν το ΕΣΥ είναι η διευθυντική αυθαιρεσία, την οποία βιώνουν καθημερινά πολλά τμήματα. Μια μειοψηφία (αλλά όχι και τόσο ολιγάριθμη) διευθυντών λειτουργούν σαν «απολυταρχικοί αφέντες» έχοντας μετατρέψει τις κλινικές τους σε ιδιωτικά μαγαζιά τύπου “one man show” παραβιάζοντας διαρκώς τα δικαιώματα τόσο των υφισταμένων τους ιατρών όσο και των ασθενών. Η απόλυτη εξουσία που μπορεί κάποιος διευθυντής να ασκεί εκμεταλλευόμενος τόσο τους δαίδαλους της νομοθεσίας όσο και τις προσωπικές του διασυνδέσεις (άς μην ξεχνάμε άλλωστε με ποιά ... «κριτήρια αξιοκρατίας», πράσινα ή γαλάζια ανάλογα με την περίοδο γίνονται οι κρίσεις των διευθυντών) δίνει σε κάποιους «συναδέλφους» την δυνατότητα να θησαυρίζουν, και μάλιστα συμπεριφερόμενοι με απαράδεκτο τρόπο στους επιμελητές και τους ειδικευόμενους της κλινικής τους. Μάλιστα συχνά την τακτική αθυή ακολουθούν διευθυντές υποδεέστεροι επιστημονικά σε σχέση με τους επιμελητές τους, που προσπαθούν να επιβληθούν διοκητικά αφού δεν μπορούν να επιβληθούν επιστημονικά. Ακραίο παράδειγμα τέτοιων συμπεριφορών είναι ορισμένες πανεπιστημιακές κλινικές, στις οποίες οι επιμελητές του ΕΣΥ θεωρούνται «παιδιά ενός κατώτερου θεού». Βέβαια, όσο και άν δυστυχώς πολλαπλασιάζονται τέτοια φαινόμενα, είναι προς τιμήν των γιατρών του ΕΣΥ ότι -ακόμα τουλάχιστον- η πλειοψηφία των διευθυντών παθολογικών, χειρουργικών και εργαστηριακών τμημάτων λειτουργούν δημοκρατικά και με αξιοπρέπεια. Οι «κακοί» διευθυντές είναι σε κάθε νοσοκομείο συγκεκριμένοι, γνωστοί και «δακτυλοδεικτούμενοι». Το περίεργο είναι ότι παρ’ όλα αυτά όχι μόνο παραμένουν ανενόχλητοι, αλλά είτε με καθεστώς ΠΑΣΟΚ είτε με καθεστώς ΝΔ αρκετοί από αυτούς «επιβραβεύονται» κιόλας με την «προώθησή» τους σε διάφορες επιτροπές, συμβούλια και διοικητικές θέσεις επηρρεάζοντας έτσι αρνητικά όλην τη λειτουργία του συστήματος.
Η ΑΡΣΙ επιμένει ότι το μοναδικό δραστικό «φάρμακο» για την κατάσταση αυτή είναι η θεσμική κατάργηση του ίδιου του θεσμού του «Διευθυντή» με την σημερινή του έννοια. Καθώς το κακό έχει παραγίνει, χρειάζεται η επείγουσα νομοθέτηση απλών μέτρων.
- Η διοίκηση του τμήματος θα πρέπει να ασκείται όχι από ένα πρόσωπο, αλλά από το συμβούλιο του τμήματος στο οποίο συμμετέχουν όλοι οι ειδικοί γιατροί με αποφασιστική ψήφο και οι ειδικευόμενοι με συμβουλευτική ψήφο.
- Το συμβούλιο πρέπει να συνεδριάζει τακτικά (π.χ. κάθε εβδομάδα) και να αποφασίζει για όλα τα σημαντικά θέματα (ιατρικές αποφάσεις, καταμερισμό καθηκόντων, προγράμματα ιατρείων-χειρουργείων-εφημεριών κλπ).
- Ο «διευθυντής-συντονιστής» πρέπει να εκλέγεται από το συμβούλιο, να έχει θητεία ορισμένης διάρκειας (π.χ. 2 χρόνια) και οι αρμοδιότητές του να περιορίζονται στα ακόλουθα : να προεδρεύει στο συμβούλιο του τμήματος, να συντονίζει μεριμνώντας για την εφαρμογή των αποφάσεων του συμβουλίου και να έχει την ευθύνη του ελέγχου της εκπαίδευσης των ειδικευομένων και γενικά της συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης.
Τα παραπάνω ούτε «επαναστατικά» ούτε «ανέφικτα» είναι, αφού έτσι λειτουργούν από χρόνια εθνικά συστήματα υγείας τα οποία ζηλεύουμε για το επίπεδό τους και τρέχουμε εκεί για να μετεκπαιδευτούμε, όπως το σύστημα της Μ. Βρεττανίας. Άλλωστε, και εδώ πολλά τμήματα –που έχουν την τύχη να έχουν διευθυντές επιπέδου- κάπως έτσι λειτουργούν από μόνα τους, εκτός φυσικά από την «εναλλαγή» στην διευθυντική θέση, και μάλιστα λειτουργούν πολύ καλά.
Τεράστιο πρόβλημα επίσης εξακολουθεί να αποτελεί το αντιδημοκρατικό και γραφειοκρατικό αλαλούμ βαθμίδων μέσα στο ΕΣΥ. Η μοναδική μισθολογική αναβάθμιση γίνεται στην ... «μετάβαση» από την βαθμίδα του Β΄σε αυτήν του Α΄. Οι Αναπληρωτές εξαναγκάζονται να εφημερεύουν ως τα 65 τους. Ο απαράδεκτος θεσμός των «επικουρικών» διατηρείται και επεκτείνεται, έχει δε εξελιχθεί σε αισχρό ρουσφετολογικό μηχανισμό. Σε συνδυασμό δε με το πρόβλημα της αχαλίνωτης διευθυντικής αυθαιρεσίας που αναφέραμε προηγουμένως, αυτή η «χωλή» εξέλιξη κάνει τις συνθήκες ασφυκτικές για πολλούς συναδέλφους αφού άν κοντράρεις τον διευθυντή σου αυτός μπορεί να σε στέλνει «μόνιμη εξορία» στα τακτικά ιατρεία, να σε βάζει να εφημερεύεις συνέχεια Σαββατοκύριακα και αργίες ή να σε σβήνει από τα προγράμματα χειρουργείων άσχετα άν είσαι 55, 60 ή 65 χρονών και έχεις εμπειρία μεγαλύτερη από τον ίδιο τον διευθυντή. Και αυτό το αίσχος έχει παραγίνει, γι’αυτό χρειάζεται να νομοθετηθούν άμεσα μέτρα τα οποία είναι σε γνώση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου σαν αιτήματα των τελευταίων Γενικών Συνελεύσεων της ΕΙΝΑΠ και του Συνεδρίου της ΟΕΝΓΕ :
- αποδέσμευση βαθμού – μισθού, αυτόματη και διαρκής μισθολογική εξέλιξη με τον χρόνο προϋπηρεσίας.
- βιολογικό – ηλικιακό όριο στην υποχρέωση εφημερίας (π.χ. τα 60 έτη άμεσα, με προοπτική παραπέρα μείωσης) σε συνδυασμό με προσλήψεις νέων Επιμελητών σε οργανικές θέσεις.
- συνταξιοδότηση με το βαθμό του διευθυντή –όπως αυτός είναι σήμερα- για όλους τους γιατρούς του ΕΣΥ.
- αναγνώριση του παρελθόντος εφημεριακού χρόνου σαν συντάξιμου για όσους το επιθυμούν.
- ανθρώπινα ποσά συντάξεων και εφ’άπαξ, με κατάργηση των αντιασφαλιστικών νομοθετικών «τερατουργημάτων» Πετραλιά – Ρέππα – Σιούφα.
Εδώ και 3 χρόνια –από τότε που ανέλαβε καθήκοντα ο σημερινός υπουργός κ. Αβραμόπουλος- από την μία δεν γίνεται απολύτως τίποτα θετικό και ουσιαστικό (για παράδειγμα τουλάχιστον τα μέτρα δημοκρατικής λειτουργίας που περιγράφτηκαν στην πρώτη παράγραφο θα μπορούσαν να έχουν θεσμοθετηθεί χωρίς κανένα κόστος για τον κρατικό προϋπολογισμό – αυτό το αναφέρουμε γιατί ένα από τα αγαπημένα επιχειρήματα του Αβραμόπουλου είναι «εγώ θέλω, αλλά δεν με αφήνει ο Αλογοσκούφης»). Από την άλλη, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου έχει εξαπολύσει μια απίστευτη «διπλωματική» εκστρατεία παραπλάνησης και ασύστολης ψευδολογίας που θα την ζήλευε ακόμα και ο ... Μέττερνιχ της Αυστροουγγαρίας. «Βομβαρδίζει» διαρκώς τα συνδικαλιστικά όργανα με «επιστολές-προτάσεις» στις οποίες ισχυρίζεται ότι θα πάρει μέτρα για την εξέλιξη και την δημοκρατική λειτουργία του ΕΣΥ άν βέβαια δεχτούμε να υπογράψουμε μία σύμβαση με αποικιοκρατικούς όρους αποδεχόμενοι την μισθολογική μας καθήλωση και την άνευ όρων υπερεργασία, με κατάργηση μάλιστα της αναγνώρισης της υπερωριακής μας εργασίας σαν τέτοιας.
Η ουσία είναι ότι ακόμα και τα ... «θετικά» που προτείνει στα λεγόμενα «10 σημεία του πολυδιευθυντικού» μόνο θετικά δεν είναι :
- Η διευθυντική αυθαιρεσία διατηρείται σε όλο της το μεγαλείο. Τα καθήκοντα – προνόμια των «αρχιδιευθυντών» (άσχετα με τον τρόπο που αυτοί θα διορίζονται) παραμένουν ακριβώς ως έχουν σήμερα.
- Καμία ουσιαστική βελτίωση δεν υπάρχει στην εξέλιξη όσον αφορά τις συνθήκες και τον χρόνο εργασίας. Οι γιατροί του ΕΣΥ (εκτός από τους «αρχιδιευθυντές») θα εξακολουθούν αγόγγυστα να εφημερεύουν νυχθημερόν μέχρι τη σύνταξη (ή μέχρι τον τάφο – υπάρχουν ανατριχιαστικά στατιστικά στοιχεία για τον μέσο όρο ζωής των νοσοκομειακών γιατρών στην Ελλάδα).
- Η μισθολογική «αναβάθμιση» αυτών που θα πάρουν τον «τιμητικό τίτλο» του «διευθυντή» (δηλαδή κάποιων από τους σημερινούς Αναπληρωτές) θα είναι ευτελής (αποδοχές των σημερινών διευθυντών Γ΄ζώνης στην καλύτερη περίπτωση) και με αναξιοπρεπείς όρους, καθώς αφού δεν θα υπάρχει καμία σχετική πρόβλεψη στον προύπολογισμό ομολογείται σαφώς ότι τα λεφτά αυτά θα «κλαπούν» από τα μισθολογικά και εφημεριακά κονδύλια των ειδικευόμενων και των γιατρών της επαρχίας.
- Είναι επίσης σαφές ότι η «εξέλιξη» αυτή δεν αφορά το σύνολο των Αναπληρωτών, αλλά «λίγους και εκλεκτούς». Απόδειξη είναι ότι οι εμπνευστές της πρότασης δεν λένε π.χ. την απλή κουβέντα «καταργείται η βαθμίδα του Αναπληρωτή, όλοι παίρνουν τον τίτλο του Διευθυντή» (αφού ούτως ή άλλως οργανική βαθμίδα Αναπληρωτή δεν υπάρχει, οι οργανικές βαθμίδες είναι Β΄, Α΄, και Διευθυντής). Παραπέρα, άν ήθελαν απλώς να διατηρήσουν τον τίτλο του Αναπληρωτή σαν ενδιάμεση μεταβατική βαθμίδα, θα μπορούσαν να πούν μια άλλη απλή κουβέντα όπως π.χ. «η εξέλιξη από Αναπληρωτή σε Διευθυντή θα γίνεται με παρόμοιο τρόπο όπως γίνεται σήμερα η εξέλιξη από Α΄ σε Αναπληρωτή». Αντί γι’ αυτό αναφέρεται σαφώς ότι η ατομική εξέλιξη από Αναπληρωτή σε Διευθυντή θα αφορά τους «άξιους, ικανούς και επαρκείς» γιατρούς χωρίς καμία σαφή πρόβλεψη για το ποιός ή ποιοί θα κρίνουν αυτήν την ... «επάρκεια».
- Η αλλαγή στον τρόπο επιλογής του «αρχιδιευθυντή» κάθε τμήματος μόνο «επί το θετικότερον» δεν είναι. Συγκεκριμένα, μόλις συνταξιοδοτηθεί ο σημερινός (οργανικός) Διευθυντής προβλέπεται ότι η θέση δεν θα προκυρήσσεται, αλλά θα διορίζεται σαν «αρχιδιευθυντής – συντονιστής» ένας εκ των εν τω μεταξύ εχόντων εξελιχθεί ατομικά σε τίτλο «διευθυντή» ιατρός του τμήματος. Δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη για το ποιός και με ποιά διαδικασία θα τον επιλέγει. Άν η επιλογή γίνεται όπως γίνεται σήμερα η επιλογή π.χ. των Διευθυντών Τομέων και των Διευθυντών Ιατρικής Υπηρεσίας (δηλαδή από τον εκάστοτε Διοικητή του νοσοκομειου), αυτή η διαδικασία είναι λιγότερο διαφανής και δημοκρατική ακόμα και από τη σημερινή (ΣΚΕΥΟΠΝΙ Διευθυντών) άσχετα με το άν δικαίωμα υποψηφιότητας θα έχουν μόνο γιατροί μέσα από το ίδιο το τμήμα.
Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι προβλέπεται απλά ένας «ξερός τίτλος» διευθυντή για κάποιους από τους σημερινούς Αναπληρωτές, επιλεγμένους με ασαφείς διαδικασίες, χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα στις συνθήκες εργασίας τους. Η «αρχιδιευθυντική αυθαιρεσία – μονοπρόσωπη απολυταρχική διοίκηση» σε κάθε τμήμα διατηρείται ως έχει. Καμία βελτίωση δεν προβλέπεται στον «παρασκηνιακό» τρόπο επιλογής αυτής της μονοπρόσωπης διοίκησης.
Είναι γνωστό ότι ο πρόεδρος της ΟΕΝΓΕ Σ. Τσούκαλος και η ηγεσία της ΔΗΚΝΙ συμφωνούν με τα παραπάνω εδώ και καιρό, ενώ ο αντιπρόεδρος της ΟΕΝΓΕ Β. Λαοπόδης και μέρος της ΠΑΣΚ «μισοσυμφωνούν» και μάλιστα έχουν εγκλωβίσει την ομοσπονδία σε έναν ατέρμονα «διάλογο» με το υπουργείο για τα παραπάνω, μην αφήνοντάς την να αναπτύξει καμία διεκδικητική δράση για τους εξευτελιστικούς μισθούς μας, τα εξοντωτικά μας ωράρια, τις συνθήκες άσκησης της ιατρικής, την επαγγελματική προοπτική των νεότερων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τώρα που στην πλειοψηφία των νοσοκομείων της χώρας οι γιατροί ξεσηκώθηκαν από μόνοι τους για να πληρωθούν τα καθυστερούμενα των εφημεριών, το προεδρείο της ΟΕΝΓΕ «έλαμψε διά της απουσίας του». Εδώ προκύπτουν σοβαρά ερωτήματα :
Αυτοί οι συνάδελφοι από την ΔΗΚΝΙ και την ΠΑΣΚ που θεωρούν ότι η «πρόταση Αβραμόπουλου» είναι θετική και εμείς όλοι οι άλλοι είμαστε κακοπροαίρετοι, γιατί δεν την υπογράφουν να τελειώνουμε ? Ούτως ή άλλως την αναγκαία πλειοψηφία στο Γενικό Συμβούλιο της ΟΕΝΓΕ την έχουν. Μήπως έχουν καταλάβει ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα» και φοβούνται ότι σε λίγους μήνες οι νοσοκομειακοί γιατροί θα τους παίρνουν με τις πέτρες ?
Η «πρόταση» έχει απορριφθεί σχεδόν από όλες τις νοσοκομειακές συνελεύσεις Αθήνας – Πειραιά και συνελεύσεις ενώσεων στην υπόλοιπη χώρα. Ο Τσούκαλος και οι περί αυτόν ισχυρίζονται ότι οι συνελεύσεις αυτές δεν είναι αντιπροσωπευτικές, αλλά «συναθροίσεις αριστεριστών» (!!!) (Αξιοθαύμαστο το πόσες χιλιάδες αριστεριστές νοσοκομειακοί γιατροί υπάρχουν στην Ελλάδα.) Μάλιστα... Τότε γιατί δεν τίθεται η «πρόταση» στην κρίση των νοσοκομειακών γιατρών π.χ. με πανελλαδικό δημοψήφισμα (ναι ή όχι) οργανωμένο από την ΟΕΝΓΕ ?
Η συνδικαλιστική ηγεσία της ΔΗΚΝΙ διατείνεται ότι το «σχέδιο πολυδιευθυντικού Αβραμόπουλου – Τσούκαλου» είναι πανάκεια. Από την άλλη όμως τα ίδια τα μέλη της ηγεσίας αυτής σπεύδουν σήμερα να «καταλάβουν» Διευθυντικές θέσεις όσο προλαβαίνουν ! (Άς μην το αρνηθούν, η Θεσσαλονίκη έχει ήδη «βουίξει» και αρχίζει να «βουίζει» και η Αθήνα, ο νοών νοείτο). Αφού το ... «πολυδιευθυντικό» σας είναι τόσο καλό συνάδελφοι της ΔΗΚΝΙ, γιατί βιάζεστε τόσο πολύ να γίνετε τάκα – τάκα Διευθυντές σήμερα, με τον παλιό νόμο, πριν ακόμα εφαρμοστεί το σχέδιό σας ?
Τα ερωτήματα αυτά είναι μόνο λίγα από τα πολλά που θέτουν χιλιάδες νοσοκομειακοί γιατροί σε όλη τη χώρα, από αυτούς που έχουν αξιοπρέπεια, θέλουν να ζουν από το μισθό τους, αγωνιούν για το μέλλον της δημόσιας περίθαλψης και τώρα βγαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο διεκδικώντας τα αυτονόητα δικαιώματά τους και παραμερίζοντας γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Απρίλιος 2008
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΙΑΤΡΩΝ (Α. Ρ. Σ. Ι.)
